Իլգար Վելիզադե. «Աշխարհի զորեղները Հայաստանին «արջի ծառայություն» են մատուցում»
Մեր երկրի պաշտպանական բյուջեն, ավելի ճիշտ նրա հիմնական բնութագիրը՝ դա նրա ցուցանիշն է, թե ինչպիսի ռազմաքաղաքական վիճակում է գտնվում այսօր Ադրբեջանը։
Ցավոք ռազմական ծախսերի աճը իրականացվում է ոչ հասարակ պայմաններում՝ Հայաստանի ապակառուցողականության, Ադրբեջանի նկատմամբ շարունակվող օկուպացիոն քաղաքականության պատճառովը։
Վերջին երկու տարում ադրբեջանական բանակն ակտիվորեն իրագործում է կարևոր քաղաքական խնդիր, փաստորեն Հայաստանին ստիպելով խաղաղություն և նրա մոտ հիմնավորելով՝ ստատուս-քվոյի փոփոխության ցանկություն։
Հայ-ադրբեջանական հակամարտության ներկա վիճակում պահապանելը՝ Հայաստանի համար ոչ միայն վնասակար է, այլ նաև կործանիչ։
Ինչպես երևում է, Հայաստանի ղեկավարությունը մինչև վերջ չի գիտակցում վտանգի մասշտաբները։ Ահա թե ինչու, վերջին խոհրդակցության ժամանակ Ադրբեջանի պետության ղեկավարը բացահայտ հայտարարել է, որ հայ ժողովուրդն ինքն է տուժում հանցագործ վարչակարգի ռեժիմիցն։
Ներկա պայմաններում, ցավոք, Ադրբեջանը չունի այլ ելք, քան այն, որ երկարաժամկետ հեռանկարում ապահովել հակառակորդի նկատմամբ ռազմաքաղաքական առավելությունը։
Հարկե ուշադրություն հրավիրել նաև Հայաստանի նախագահի «բարդ հոգեբանական վիճակի» վերաբերյալ՝ նախագահ Իլհամ Ալիևի արտահայտություններին։
Սերժ Սարգսյանը մեկ այլ պատմական դարաշրջանի արդյունք է, երբ ռազմատենչ ազգայնամոլությունը եղել է բավականին ծանրակշիռ քաղաքական գործիք:
Ռոբերտ Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանը, Սեյրան Օհանյանը նրանց համախոհները՝ պատասխանատվություն են կրում նախկին ԽԱՀՄ-ում ապակառուցողական, ապաինտեգրման գործընթացների զարգացման համար։
Դա ի դեպ հիշեցում է նրանց համար, ովքեր պաշտպանում են եվրասիական տարածության երկրների միավորման գաղափարը։ Հատկապես մի ժողովրդի բացառիկության գաղափարի, թուրքերի հետ նրա «գենետիկական անհամատեղելիության» մասին գաղափարներն են դրվել՝ ողջ Խորհրդային Միության մասշտաբով ազգատարածքային սահմանազատման գործընթացը նախաձեռնած՝ «միացում» շարժման հիմքում։
Նույն անձիք այժմ արգելափակում են Հարավային Կովկասում ինտեգրման գործընթացների զարգացումը։ Ընդ որում, յուրաքանչյուր ինտեգրացիոն գործընթաց, լինի դա Արևելյան գործընկերության եվրոպական նախագծի, կամ էլ Ռուսաստանի եվրասիական ինտեգրամանի նախաձեռնությունների շրջանակներում։
Այդ առումով Սարգսյանն ու նրա շրջապատը վերածվել են տարածաշրջանի համար իսկական արգելակի, իսկ իրենց երկրի բնակիչների համար՝ ցանկացած արտաքին սպառնալիքից սարսափելի՝ խարազանի։
Հենց Հայաստանի առաջնորդն անձամբ հանդիսանում է իր կլանի ձեռքում գործիք, նրա քաղաքական կամքը, կամ ամեն բան, ինչ նրանից մնացել է՝ կաթվածահարված է, և նա ի վիճակի չէ ընդունել իրավիճակին ադեկվատ որոշումներ։ Հայաստանում այսօրվա դրությունը պերճախոս կերպով վկայում է այդ մասին ։
Իր երկրի բոլոր պաշարները նետելով ստատուս-քվոի պահապանմանը՝ Սարգսյանը վաղուց արդեն մտել է հայերի ապագա սերունդների «գրպանը»։ Երկրի արտաքին պարտքը կազմում է 4 մլրդ դոլար, կամ ՀՆԱ-ի 53,1%, և այդ թիվը անշեղորեն աճում է։ Պլանավորվում է, որ մինչև 2020 թվականը այդ ցուցանիշը կանցնի 67%-ից։ Բայց երկրի իշխանություններին դա հատկապես չի անհանգստացնում և իրերի ներկա դրության համար պատասխանատվությունը մասնակիորեն և ամբողջությամբ դրվում է Սարգսյանի վրա։
Հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորման հարցում աշխարհի առաջատար երկրների լռությունը և դիրքորոշումների ողողվածությունը, ինչպես նաև երկակի ձևակերպումները՝ լկտիություն է տալիս օկուպանտ երկրին։
Առավել ևս, սա Հայաստանի այսօրվա իշխանությունների անպատժելիության գրեթե միակ իրական պատճառն է։ Տպավորություն է ստեղծվում, որ համաշխարհային առաջատար խաղացողները քարտ-բլանշ են տվել Հայաստանի ղեկավարությանը և հիմա ամեն կերպ նրան պահապանում են Ադրբեջանի կողմից հնարավոր պատասխան գործողություններից։
Նման իրավիճակը ոչ միայն անթուլատրելի է, այլ նաև անմիջականորեն հրահրում է տարածաշրջանում լարվածության աճ։
Աշխարհի զորեղները Հայաստանին «արջի ծառայություն» են մատուցում, քաջալերելով Երևանի ագրեսիվ պլանները՝ նրանք նպաստում են երկրի էլ ավելի թուլացմանը և նույնիսկ սեփական պլանների իրագործման լույսի ներքո՝ անպետք գործիքին վերածելուն։ Իսկ սա արդեն նրանց սեփական տարածաշրջանային քաղաքականության արդյունավետության հարց է։