Անտիկ ժամանակներում հայերի իսկական հայրենիքը եղող Հայաստանը գտնվում էր Փոքր Ասիայում - արևելագետ Իգոր Դյակոնով
Հարյուրամյակներ շարունակ հայ ազգայնամոլները էթնիկական մաքրման և ցեղասպանության քաղաքականություն են իրականացրել ադրբեջանական ժողովրդի հանդեպ: Այսպես կոչված «Մեծ Հայաստան» ստեղծելու երազանքից ոգևորված հայ զավթիչները 1905-1907 թթ. ադրբեջանցիների հանդեպ բացահայտ լայնածավալ արյունալի գործողություններ են իրականացրել: Հայ դահիճների կողմից Հայաստանում ադրբեջանական ժողովրդի նկատմամբ իրականացված գազանությունները կրկնվել են նաև Ադրբեջանի տարածքներում:
Պատմական փաստաթղթերի համաձայն, 19-րդ դարի սկզբին մեծ թվով հայեր տեղափոխվել են Իրևանի, Նախջըվանի, Ղարաբաղի և այլ խանությունների հողեր: Այդ տարածքներում իրենց տեղը ամրապնդելուց հետո նրանք տեղի ադրբեջանցիներին աստիճանաբար սկսել են վտարել իրենց պատմական հողերից: Հայտնի ռուս գրող Գրիբոեդովը գրել է, որ Ռուսաստանի և Իրանի միջև կնքված Գյուլիստանի և Թուրքմենչայի պայմանագրից հետո ղարաբաղյան խաները, որոնց հողամասերում վերաբնակվում էին հայերը, մտահոգություն են հայտնել, որ հայերը հետագայում կհավակնեն այդ հողերին: Ինչպես տեսնում ենք, նրանք չէին սխալվում իրենց հայտարարություններում:
Հայերը, երևան են եկել մոտովորապես մեր թվարկությունից առաջ, առաջին հազարամյակում Եփրատ գետի վերին հովտի տարածքում: Այդ մասին իր «Հայ ժողովրդի նախնական պատմությունը» գրքում ասել է ռուս, սովետական արևելագետ Իգոր Դյակոնովը: Իսկ հայ պատմաբան Բախշի Իշխանյանը «Կովկասի ժողովուրդները» գրքում գրել է. «Անտիկ ժամանակներում հայերի իսկական հայրենիքը եղող Հայաստանը գտնվում էր Փոքր Ասիայում, այսինքն Ռուսաստանից հեռու»:
Ռուսաստանի հովանավորության ներքո ցանկացած գործեր իրականացնող հայերը, չնայած Կովկասում, որպես եկվոր ժողովուրդ լինելուն, ադրբեջանական տարածքներում հիմնավորվելու, այսպես կոչված «մեծ հայաստան»-ի ստեղծման իրենց երազանքը իրականացնելու համար դիմել են ամեն տեսակ խարդախության, բանսարկության ու խարդավանքի:
«Ներկայիս Լեռնային Ղարաբաղը եղել է միջին դարերի Ալբանիայի մի մասը, որը հետագայում զավթվել է հայ օկուպանտների կողմից, իր «Ընտիր երկիր» գրքում ասել է հայ գիտնական Օրբելլին:
Նշենք, որ հայ ազգայնամոլների կողմից ադրբեջանական ժողովրդի նկատմամբ իրականացված հանցագործությունները կրկնվել են նաև խորհրդային տարիներին: 1988-1994 թվականներին Աևմտյան Ադրբեջանում և Լեռնային Ղարաբաղում նորից թափվել է անմեղ ադրբեջանցիների արյունը: Ասկերանում տեղի ունեցած արյունալի գործողությունները, որի ժամանակ հայ մարդասպանների կողմից սպանվել էր 2 երկու ադրբեջանցի, հետագայում կրկնվել են Արևմտյան Ադրբեջանում: Հայկական ագրեսիայի հետևանքով, օկուպացվել է ադրբեջանական տարածքների 20 տոկոսը, 1 միլիոնից ավելի ադրբեջանցիներ դարձել են փախստականներ և բռնի տեղահանվածներ: ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը Ադրբեջանի 0կուպացված տարածքների անվերապահորեն ազատագրման վերաբերյալ չորս բանաձև է ընդունել, սակայն ագրեսոր Հայաստանը հրաժարվում է կատարել դրանք: Հայաստանի ագրեսիվ քաղաքականությունը դատապարտվել է ԵԱՀԿ-ի, ԵԽԽՎ-ի, Իսլամական համագործակցության կազմակերպության, Չմիավորման շարժման և այլ միջազգային կազմակերպությունների կողմից ընդունված որոշումներում ու բանաձևերում: Ցավոք, մինչ այսօր այդ որոշումներն ու բանաձևերը մնում են թղթի վրա: Հայաստանը՝ ուշադրություն չդարձնելով հասարակության պահանջներին, շարունակում է իր անօրինակ գործողությունները Ադրբեջանի օկուպացված տարածքներում: