Աշոտ Մանուչարյան. «Հոկտեմբերի 27-ի մասին Հայաստանին զգուշացրել են, որոշ պաշտոնյաներ էլ տեղյակ են եղել»

Հարցազրուց Հայաստանի ներքին գործերի նախկին նախարար Աշոտ Մանուչարյանի հետ:
- Պարոն Մանուչարյան, օրեր առաջ անցկացվեցին Երևանի ավագանու ընտրություններ, ի՞նչ եք կարծում՝ մասնակցած ընդդիմադիր քաղաքական ուժերը նախորդ ընտրություններից դասեր քաղե՞լ էին։ Ի վերջո, կարծես թե, տեղի ունեցավ այն, ինչ միշտ է տեղի ունենում:
- Ես չեմ կարծում, որ դաս քաղելը քաղաքական ուժերի գործն է, որովհետև դա ընդամենը թմրադեղի նման մի բան է, երբ որ մտնում ես կյանքի փիլիսոփայության մեջ և անընդհատ պտտվում ես: Քաղաքական ուժերն այս թմրանյութից ինքնուրույն (գոնե պարագլուխները) չեն կարող ազատվել: Դա լրիվ օտարածին բան է՝ «ընտրություններ» կոչվածը այն ձևով այն տեսակը, որ անցնում է մեզ մոտ, շատ կեղտ բան է, թե մարդու մոտ պատրանք է ստեղծվում, որ ինքն իր գործերը կառավարում է: Մենք ունեցել ենք մեր գործերի տնօրինման լրիվ ուրիշ համակարգեր. այն, ինչ որ այսօրվա աշխարհում կոչվում է ուղիղ ժողովրդավարության գործառույթներ, և քաղաքական ուժերը՝ թե՛ իրենք են կեղծում, մասնակցելով այս ընտրություններին, թե՛ այդ կեղծիքի մեջ ներգրավում են նաև ժողովրդին՝ կեղծում են իրականությունը, իսկ իրականությունը հետևյալն է՝ ամբողջ աշխարհում, նաև Հայաստանում այդ ընտրություններ կոչվածը կրիմինալի ձեռքում է գտնվում, այսինքն նրանց, ովքեր կողոպուտով են զբաղված: Ուղղակի համաշխարհային կողոպուտն անում են, ասենք թե, այնպիսի մարդիկ, որոնց անունները երևի թե չգիտես որոշ դեպքերում, մեր օլիգարխները նրանց մոտ չնչին երևույթներ են՝ մեր նախագահները, նախարարները, գողերը և ոչ այնքան գողերը: Մեզ մոտ, ասենք թե, կողոպուտի համակարգը շատ ավելի տեղայնացված է, որովհետև պաշտոնյաները և այդ օլիգարխները, թաղային կրիմինալը՝ այս խավը, անցկացնում են այդ գործընթացը՝ փորձելով ինչ-որ դիվիդենտներ շահել, կործանման եզրին հասցնել երկիրը և իրենք իրենց, որովհետև իրենք իրենց էլ են կործանում, որովհետև եթե կարծում են, որ որևէ օլիգարխ, կրիմինալ կամ թաղային հեղինակություն հանգիստ է այս ամենի մեջ, բացարձակապես այդպես չէ։ Շատ ստոր բաներ են կատարվում, որովհետև իրենք կարծում են, որ այսպես տված է, ուրեմն այսպես էլ պետք է գնա։ Ուրիշ բան պետք է տեսնել, լրիվ ուրիշ խաղեր՝ առաջին հերթին մտավորականությունը երիտասարդությունը, ժողովուրդն՝ իր ամբողջականության մեջ։ Այդ մարդիկ ուղղակի հայտնվել են հիվանդի կարգավիճակում՝ ինչպես թմրամոլն է, այնպես էլ հարստամոլը, իշխանամոլը. թմրամոլության շատ ավելի ծանր տեսակն է, բայց հիվանդություն է՝ բուժման ենթակա:
- Ասում եք՝ ընտրությունները կեղծ գործընթաց են, բայց երբ նախագահական ընտրություններին չմասնակցեցին ԲՀԿ-ն, ՀԱԿ-ը ու ՀՅԴ-ն, նրանց մեղադրեցին ժողովրդին ամենավճռական պահին մենակ թողնելու մեջ, հիմա էլ մասնակցեցին ու, ինչպես միշտ, հայտարարեցին, որ արդյունքները կեղծված են։ Ի՞նչ անել այդ դեպքում, ի՞նչ անի հասարակությունը՝ սպասի մինչև մյուս խորհրդարանական ընտրություննե՞րը: 
- Հայաստանը ժամանակ չունի սպասելու, այդ ուժերը, որ ասում եք, ժամանակ ունեն-չունեն՝ դա իրենց գործն է, այսինքն այդքան էլ իրենց գործը չէ, նրանք բոլորը մեր հայրենակցիներն են, պետք է հասկանան որ այսպես չէ, որ ուրիշ եղանակով է պետք խնդիրները լուծել և այլն։ Այդ ուրիշ եղանակի շատ ավելի անկատար ձևերը մենք օգտագործել ենք 88-90-ը և այդ ժամանակ մենք ունեցել ենք մեր հանրապետության գործերի ամենակատարյալ համակարգը՝ մինչև այսօր եղածներից, այդ համակարգից մնացած ձևերը, որ մենք օգտագործում ենք, շատ ավելի խոցելի են և անհեթեթ: Հիմա խնդիրը մեկն է, որ այդ պարտադրող-վերցնողը ավելի շուտ կիրականացնի՝ դա երիտասարդությունը մտավորականությունն է՝ ինչ որ մենք անվանում ենք քաղաքացիական հասարակություն, ակտիվ խմբեր և այլն: Հիմա Հայաստանում ամենակարևոր արդյունքը ընտրությունների հետևյալն է՝ մենք հասնում եք մարդկանց մոտ 10 կամ 20 հազար քանակի, ակտիվ մարդկանց, որոնք համարում են, որ այս երկրում ինչ որ կատարվում է՝ անթույլատրելի է, որ այդ ամենը պետք է փոխվի և այդ փոխելու պատասխանատուն իրենք են, և ինքը գործում է այդ կուսակցություններից և ամեն ինչից դուրս, ինքը գործում է (ոմանք էլ կուսակցությունների մեջ՝ դա խնդիր չէ): Այ, այս մարդիկ են որ ստեղծելու են նոր իրավիճակը, շատ դեպքերում գուցե չգիտեն՝ ինչ քայլեր անեն և այլն, բայց արագ շոշափում են և կողմնորոշվում, այդ քայլերը բավականին պարզ ձևով երևում են: Աշխարհում կա՛մ կա ուղիղ ժողովրդավարություն կա՛մ կողոպուտ, ուրիշ բաներ, որ մենք ասում ենք՝ քաղաքացիական հասարակարգ, սահմանադրական կարգ և այլն, դա ուղղակի կաղապարներ և շղարշներ են, որի հետևում թաքնված կատարվում է կողոպուտը, իսկ մարդուն պահպանել կողոպուտի դաշտում՝ մարդն արդեն վաղուց դադարել է լինել պրիմիտիվ էակ՝ բորենու կամ գայլի նման նա արդեն ուրիշ էակ է դառնում, և նրան ուրիշ աշխարհ է պետք:
- Ի՞նչ կարծիքի եք «Նախախորհրդարանի» մասին, նրանք էլ, կարծես, հանրահավաքների շարք են սկսում, Ձեր ասած 10-20 հազար մարդկանց խմբին կարո՞ղ են դասվել, ի՞նչ շանսեր ունեն:
- Ուրեմն այդպիսի ակտիվության ամեն մի խումբ, որ փորձում են գտնել և շոշափել, անկասկած, դա շատ դրական բան է։ Ուրիշ հարց է՝ կոնկրետ տվյալ խումբը կկարողանա՞ ինքը շոշափել այն, ինչ առաջին հերթին հասու կլինի ժողովրդին, և ժողովուրդը կմտնի այդ գործընթացի տրամաբանության մեջ: Ես ինքս այդպիսի մի տրամաբանություն առաջարկել էի, այսինքն առաջարկել էի ոչ թե իմը, այլ առաջարկել էի թարմացնել 88-ի ունեցած մեր տրամաբանությունը՝ ըստ էության, քաղաքացիների հատուկ հավաքներ լուծելու համար կոնկրետ խնդիրներ։ Սա շատ էֆեկտիվ գործել է հանրապետությունում՝ թե՛ հասկանալու համար խնդիրները որն է, թե ՛հասկանալու համար ուղիները որն են, թե՛ պարտադրելու իմաստով՝ նույնիսկ իշխանավորն այս դեպքում ոչ այնքան պարտադրված է, որքան թև ու թիկունք է ստանում, որ դա անի։ Պետք չէ մտածել, որ համատարած մտածում են՝ էլ ինչ վատ բան անել, մտածում են ուղղակի թռցնելու, գողանալու մասին, որովհետև համատարած կյանքը դա է՝ ամբողջ աշխարհը և մեզ մոտ էլ կարծես բոլորը մտածում են այդ մասին՝ ավիրելով, ոչնչացնելով իրենք իրենց, իսկ այդ տրամաբանությունից պետք է դուրս գալ:
- Բայց հանրահավաքներով հնարավո՞ր է, չե՞ք կարծում, որ ժողովուրդը հոգնել է գալ հրապարակ և ելույթներ լսել:
- Ժողովուրդը հոգնում է դատարկաբանությունից, խաբեությունից, և ժողովուրդը զզված է կողոպուտից, իսկ մնացածը՝ ինչ այս վայրկյանին ասվեց։ Էֆեկտիվ է հանրահավաքի տվյալ ձևն՝ ազատամարտիկներն են հավաքվել՝ վաղը նրանք կոչ կանեն հանրահավաքի, կարող է ժողովուրդը կգտնի որ դա է էֆեկտիվը, որովհետև նրանք այն մարդիկ են, ովքեր իրենց կյանքերով պաշտպանել են Հայաստանը, այսօր այդ մարդկանց հայտնում են, որ իրենց կյանքերը կոպեկ չարժեն, որովհետև հիմա ուրիշ մարդկանց ժամանակ է, ասենք թե՝ օլիգարխների, նախագահների, նախարարների: Հիմա այս մարդկանց ասում են՝ դուք մոլորության մեջ եք, այս ուրիշ բան ասողները վաղը եթե իրենք ուրիշ բան որոշեն, ապա ժողովուրդը կարող է դրանց հետևից գնալ:
- Այդ նույն ժողովրդին մեղադրում են ծախվելու մեջ, ի՞նչ եք կարծում՝ ՀՀԿ-ի հաղթանակը միայն թաղային հեղինակություններն ու ընտրակաշա՞ռքն ապահովեցին, թե՞ ընդդիմությունն էլ իր մեղքի բաժինն ունի:
- Ժողովուրդն իր ամբողջականության մեջ միշտ ճշմարիտ ճանապարհն է ընտրում. եթե ճիշտ ճանապարհով իրեն մեկը հուշում և գնում է այդ ճանապարհով` ժողովուրդն անպայման գնում է դրա հետևից։ Եթե ժողովուրդը նկատում է, որ իրեն ուղիներ առաջարկողներն իրականում մանր առևտրի մեջ են սեփական խնդիրներ լուծելու համար՝ ասում է ինձ ապուշի տեղ ես դրել, ապուշը դու ես, իսկ ես երեխա եմ պահում, ես պետք է կյանքը պահպանեմ, այլ ոչ թե գնամ մսացու դառնամ ինչ-որ մեկի անբարտավան խնդիրները լուծելու համար։ Ուրեմն այն բոլորը, ովքեր ժողովրդին մեղադրում են՝ իրենք կա՛մ ազնիվ մարդ են և առանձին դեպքերը խառնում են մի բանի հետ, կա՛մ այն կուսակցապետերից են, որոնք սեփական ստորությունն ուզում են փաթաթել ժողովրդի վզին՝ այսինքն իրականում այդ մարդը լուծում է անձնական խնդիրներ՝ փառքի, հարստության, և ուզոմ է, որ ժողովուրդը կոտորի իրեն, որ լուծի իր խնդիրը՝ այդպես չէ: Ժողովուրդը եթե տեսավ, որ նա ազնվորեն լուծում է երկրի և ժողովրդի խնդիրը, նա չի թողնի որ իր մազն անգամ պակասի՝ նա կգնա կրծքով էլ անգամ կպաշտպանի, բայց նա պետք է տեսնի իր դիմացը ազնիվ տանող մարդուն։
- Ազատության հրապարակում վերջին հանդիպման ժամանակ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը Ժ. Սեֆիլյանին, Գ․ Ծառուկյանին, առաջին նախագահին միավորվելու կոչ արեց։ Հնարավոր համարում ե՞ք միավորումը, և ինչ կտա այն, որովհետև հիմա որքան էլ Ր. Հովհաննիսյանի կողմնակիցները հերքում են, ժողովրդի մի մեծ հատված հիասթափված է նրանից:
- Մենք և մարդկությունը պետք է հասնենք նոր կազմակերպման այդ ձևը որ կար՝ ամեն մեկս մեր փայը թռցնում ենք։ Կա ընդհանրապես թռցնելու երկու տարբերակ՝ մեկը այն է, որ ով ինչ հասնցում փախցնում է, և անգլիական ձևը՝ քաղաքակիրթ, երբ սահմանադրական կարգ է լինում, երբ ես ձեզնից գողանում եմ, մի կարգ կա՝ աջ ձեռքով կարող եմ գողանալ, իսկ ձախով՝ ոչ։ Հիմա ուրիշ բան աշխարհում այսօր չկա: Այդ շատ բանը պետք է գտնեն և հասնեն ուրիշ բանի. ես չեմ հասկանում ինչի է պետք որևէ օլիգարխի կամ նախարարի 101-րդ, 110-րդ մեքենան, տունը, սիրուհին՝ սա շիզոֆրենիա է։ Մարդիկ այդ վիճակից պետք է դուրս գան, սա է հարցերի հարցը, հակառակ դեպքում՝ միավորվեն, որ ի՞նչ անեն՝ անցնեն լավագույն ձևի, անցնեք ինչպես անգլիացիները՝ եթե կողոպուտ ենք անում , ապա՝ մի քիչ կուլտուրական։ Ասենք եթե գնում ես Իրաքում 100 հազար երեխա ես սպանում, որպեսզի քո բարեկեցությունը բարձրացնես, դա անում ես ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի սանկցիայով, այդ ժամանակ սպանությունն օրինական է, բայց եթե մի օլիգարխ երեխա է սպանում՝ դա անօրինական է։ Մենք գիտենք, որ դա անօրինական է, ստորություն է, բայց հարյուր անգամ ավելի մեծ ստորություն է անգլիական ձևը, մենք այդտեղից պետք դուրս գանք,: Ուրեմն աշխարհում՝ այսօրվա վիճակում մարդկանց 20 տոկոսի  աշխատանքը հերիք է որ բոլորին կերակրենք, բուժենք, ուսում տանք և այլն, մնացած 80 տոկոսը կարող են զբաղվել ստեղծագործական աշխատանքով, մարդը ստեղծագործող է արարող, մարդը պետք է դրանով զբաղվի՝ բայց չէ, ասում են՝ հարևանը ավտո է առել, դու էլ առնես․ այս անհեթեթությունն ու ապուշությունը մոլորակից պետք է վերանա, և դա առաջինը պետք է անեն հայերը, որովհետև երբ ապուշությունը զգալու հարց է, հայերը բավականին արագ են զգում, չկա հանրապետությունում մարդ որ դա չի ուզում:
- Երևանի ավագանու ընտրություններից առաջ Վարդան Օսկանյանը հայտարարեց, որ սեպտեմբերին ԲՀԿ-ն պետք է ընդդիմադիր հռչակվի, մյուս կողմից էլ՝ ժողովուրդն անընդհատ հիշում է Մարտի մեկի նրա հայտնի ասուլիսը։ Բացի այդ՝ տեղեկություններ կան , որ այս ընտրություններում նրանք ընտրակաշառք են բաժանել. կարծում եք կուսակցությունն ընդդիմադիր կոչվելու հնարավորություն ունի՞։ Հաշվի առնենք նաև այն հանգամանքը, որ իրենց առաջնորդն օլիգարխիայի մի խոշոր մաս է կազմում:
- Ուրեմն «Բարգավաճ Հայաստանը», Օրինաց երկիրը և Հանրապետական կուսակցութուը, քանի որ իրենք իրենց մեջ ունեն օլիգարխներ՝ հարուստ մարդիկ, հարուստ մարդիկ քաղաքական ուժեր չեն կարող ստեղծագործել, հարուստ մարդիկ՝ ես ավելի շուտ իրենց համարում եմ տնտեսկան մարդ, որովհետև նա մարդ է, որ պետք եկամուտ ստանա։ Այ, հիմա եթե թողնում ես որ մտնի բոստան ՝կուսակցություն, իսկ կուսակցությունն ի՞նչ է՝ գործիք, որ մտնում է իշանության, պետության գործերի մեջ, հետևաբար նրանք ի սկզբանե կուսակցույթուն չեն՝ ժողովդրին պետք է ասել, որ հազարավոր կիլոմետրերից հեռու քշի այդ կուսակցություններն այս երկրից:
Ուրեմն տնտեսկան մարդը պետք է հստակ հասկանա, որ ինքը կամ մենակ տնտեսության կազմակերպող է և այդ ժամանակ նա հարգված մարդ է, բայց ընդհանուր առմամբ զբաղված է իր գործով, եթե նա հանկարծ իր քիթը խոթում է պետական շինարարության մեջ, իսկ ավելի վատ է որ հոգևորի մեջ էլ է քիթը խոթում՝ եկեղեցի, թատրոն և այլն։ Նայում ես՝ բոլոր տեղերը սրանք են, մեր խայտառակությունը հեռուստատեսության որտեղի՞ց է ։ Այդ օլիգարխիան իբր թե նախարար են, բայց իրականում օլիգարխ են՝ շահույթ ստացող մարդ են, ուրմեն՝ այդ մարդիկ պետք է հասկանան՝ կամ իրենք իրական հանցագործներն են այս երկրի, և այդ կուսակցություններն էլ, որ մնում են այդտեղ, հանցագործության գործիք են, կամ իրենք ավիրում են այդ երկիրը։ Ժողովուրդը, որ փախչում է այդ գործիքներից է փախչում. կա՛մ իրենք պետք է հասկանան մեկ բան, կա՛մ դուրս են գալիս այդտեղից զբաղվում են տնտեսական գործունեությամբ և ով հաջողակ է, իրենցից լավ է կազմակերպում՝ ստեղծում է Հայստանում գործարաններ, ստեղծում է դաշտեր գյուղատնտեսական, ինչ որ ստեղծում է… Ուրմեն նա դառնում է ամենահարգված մարդկանցից մեկը, մյուսին էլ թույլ կտա, որ օդաչու աշխատի և այլն։ Իսկ երբ նա անում է այն, ինչ անում է, ուրեմն նա հանրապետության եղած-չեղածը վերածում է իր սեփական ոսկուն՝ իր տան ունիտազը պետք է ոսկուց լինի, իսկ փոխարենը հարյուրավոր հազարավոր մարդկանց հաց է կտրում, սա ծայրագույն հանցագործություն է, բայց միակ նրանց արդարացնող բանը հետևյալն է, որ շատ-շատերը նրանցից չեն հասկանում՝ ինչ են անում, ինչպես թմրամոլը չի հասկանում ինչ է անում, այնպես էլ նրանք՝ սա էլ նարկոմանիայի մի դրսևորում է:
Հիմա «Բարգավաճ Հայասատնն» էլ այդ կուսակցությունների մեջ է և պետք է հստակ իմանա, որ դա է անում, և ԲՀԿ-ի քաղաքական դեմքերի համար անընդունելի է, որ նրանք ներկայացնում են օլիգարխներին և դա ամենամեծ անպատիվ քայլն է մարդու համար: Մեր քաղաքական գործիչները պետք է իմանան, որ վաղը նրանց չեն հարցնելու ինչ քաղաքական գործունեություն եք ծավալել, նրան հարցնելու են՝ դու օլիգարխի գործիքը եղե՞լ ես՝ ժողովրդին խաբելու և այս երկիրը կողոպտելու գործում:
- Այսինքն, Ձեր կարծիքով, կուսակցությունը բաժանված է երկո՞ւ մասի՝ քաղաքական դեմքեր և օլիգարխներ:
- Քաղաքական դեմքերն այդ կուսակցությունում գործիք են և ամենասարսափելին այն է, որ հսկայական զանգվածը, որն ուզում է ինչ որ բան անել՝ ժողովրդի վիճակը փոխել՝ սրանք էլ մոլորյալներ են դառնում, որովհետև իրենք անկեղծ հավատում են որ ինչ–որ բան փոխելու են , բայց իրականում դառնում են գործիք:
Ռուսները մի բանաստեղծություն ունեն՝ Վիսոցկին է գրել, մեջն այսպիսի տողեր կան. «Идут барани в ряд бют барабаны, кожу для них дают сами бараны»։
Այ սա կուսակցական կյանքի և քաղաքական կյանքի նկարագրությունն է՝ այսօրվա Հայաստանի:
- Մի այլ բնույթի հարց ունեմ. վերջին օրերին համացանցում Հոկտեմեբերի 27-ի վերաբերյալ լայն քննարկում է, ֆրանսահայ փախստական Արծրունի Ավետիսյանը մի տեսահոլովակ է տարածել, որում ասում է, թե այդ ողբերգական օրը պետք է սպանվեր ոչ թե Վազգեն Սարգսյանը, այլ Վահան Շիրխանյանը։ Որքանո՞վ է «խելիքն մոտ» այս վարկածը։
- Եթե ինչ-որ մեկն այդ հրապարակումն աներ, օրինակ, Ձեր խմբագրի մասին, Դուք ինձ այդ հարցը չէիք տա, բայց քանի որ Վահան Շիրխանյանն առայժմ Ձեր թերթի խմբագիրը չէ, կարելի է այդպիսի բան տպել՝ բայց դա հարցի շատ թեթև կողմն է, ես համարում եմ, որ մեր թերթերը տպելուց առաջ պետք է մտածեն:
Դուք ասացիք մի նյութ, բայց դա իրականում մի նյութ չէ, Հոկտեմբեր 27-ը բավականին լայն շահարկման և քննարկման մեջ է հիմա մտնում: Ինչ-ինչ կետերից փորձում են այդ հարցը վերհանել, պետք է հասկանալ` ովքեր որ վերհանում են, ի՞նչ նպատակ են հետապնդում։ Բանն այն է, որ 27-ը մեր հանրապետության դեմ կատարված խոշորագույն քայքայիչ հանցագործությունն է, որի հետևանքները մենք մինչև այսօր չենք կարող հաղթահարել, որովհետև Հոկտեմբերի 27-ին գնդակահարվել է Հայաստանի Հանրապետության անկախությունը: Մեր հանրապետությունը դրանից հետո ոչ մի օր այլևս, (մի անցումային շրջան եղավ, որ գնդակահարվածների կողմնակիցները փորձեցին պահպանել ինչ-ինչ ժառանգություն), բայց փաստը մնում է փաստ, որ շատ ճշգրիտ էին ընտրված թիրախները, և արդյունքում մենք չկարողացանք վերականգնվել, մենք կորցրեցինք մեր անկախությունը՝ մենք կորցրեցինք մեր անկախությունը՝ փիլիսոփայության իմաստով։ Այդ օրվանից բզկտելը, բոլորը բոլորի դեմ աշխատելը սովորական երևույթ է դարձել, այսինքն մենք կորցրեցինք մեր ուրույն փիլիսոփայությամբ ապրելու հնարավորությունը, մենք ապրում ենք ուրիշների փիլիսոփայությամբ:
Իսկ ճշմարտությունը հետևյալն է՝ պետք էր «Մեղրիի տարբերակ» կոչվողին հնազանդվել. մենք միշտ ենթարկվել ենք, գնացել ենք այն ճանապարհով, որը մեզ թելադրել են դրսից։ Հիմա սա էժանացնել, վերածել դատարկ ռազբորկաների, կպցնել այս կամ այն երկրին՝ անհեթեթ է, քանի որ շատ կոնկրետ հարց կա՝ ո՞վ է Մեղրիի տարբերակի հեղինակը, որովհետև Մեղրիի տարբերակը Հայաստանի վերջն էր՝ այդ մարդիկ իրենց կյանքը տվեցին, բայց այդ վերջը չիրականացավ, որովհետև իրենք իրենց ժամանակին ասացին՝ ոչ։ Ճիշտ է, լավ կլիներ, որ այդ ոչ-ն այնպես ասեին, որ իրենք էլ ողջ մնային, բայց չստացվեց: Հիմա պետք չէ հարցն էժանացնել, պետք չէ, «ո՞վ է եղել «Մեղրիի տարբերակի» հեղինակը» հստակ հարց կա, ո՞վ է դրսում իրականացրել այդ գործողությունը՝ սա հարցերի հարցն է՝ 27-ի հետ կապված:
Եթե մենք ունենք ատյաններ և այլն, ապա վաղուց արդեն ժամանակն է, ուսումնասիրություններ անել, ժամանակն է, որ մենք ստեղծենք վստահելի հանձնախումբ և պարզենք՝ եղե՞լ է Մեղրիի հարց, թե՞ ոչ։ Եթե եղել է, ապա պարզել, թե ովքեր են դրանում խառնված:
- Անուններ, հավանաբար, չեք նշի, բայց ենթադրում եմ՝ Ձեր վերլուծություններում տվել եք արդեն այդ հարցերի պատասխանները:
- Այո, 2000 թվականի նոյեմբերին ասել եմ շատ բաներ. կոնկրետ մարդկանց ներկայացրել եմ կոնկրետ մեղադրանքներ՝ մասնավորապես այն ժամանակվա նախագահին, որ թաքցրել է «Մեղրիի տարեբերակը» քննությունից: Հիմա էլ պնդում եմ, որ ժամանակն է՝ քննենք, որովհետև մոտիվները պարզ չեն, պարզ չէ շրջանակը սպանված անձանց՝ եթե ավելի լայն չես մոտենում հարցին։ Ինչո՞ւ սպանվեցին այդ մարդիկ, այդ բոլորը հարցեր են, որ տրվել են և ակտուալ են նաև հիմա: Հայաստանին զգուշացրել են դրա մասին, զգուշացրել են Հայաստանին, զգուշացրել է այլ պետություն, որոշ պաշտոնյաներ տեղյակ են եղել այդ մասին, հետևաբար՝ ո՞րն է պատճառը, որ մինչև այսօր վստահության հանձնախումբ չստեղծվեց, պետք է ստեղծվի հանձնախումբ՝ բացարձակապես ազնիվ մարդկանցից բաղկացած, կլինի 3 մարդ, թե 10, պետք է լինեն բացարձակապես ազնիվ, այլապես անիմաստ է:
- Իսկ ո՞ր ուժերին է, ըստ Ձեզ, ձեռնտու թեմայի կրկին արծարծումը:
- Հարցը չի բարձրացվում միայն Հայաստանում, ես տեսնում եմ որ շատ ավելի լայն տրամաբանության մեջ է, երևի թե սա պայքար է Հայաստանի համար, իսկ հայաստանցիները ոնց օգտագործվել են՝ որպես գործիք,՝շարունակում են օգտագործվել:
Ես կրկնում եմ՝ պետք է ստեղծվի հանձնախումբ՝ ազնիվ մարդկանցից բաղկացած, այլ ոչ թե նրանցից, ովքեր նույնիսկ սրա միջոցով կփորձեն գումար կուտակել:

1in.am