«ՎԶԳԼՅԱԴ». «ԵՐԵՎԱՆԻ ՓՍԼԻՆՔՆ ԱՅԼԵՎՍ ՈՉ ՈՔ ՉԻ ՍՐԲԻ»
«Երևանի փսլինքն այլևս ոչ ոք չի սրբի»՝ այսպես է վերնագրված ռուսաստանյան «Վզգլյադ» թերթում քաղաքական մեկնաբան Իրինա Ալքսնիսի հոդվածը, որտեղ հեղինակը խոստովանում է, որ «Ռուսաստանի հարաբերությունները Հայաստանի հետ վերջին տարիներին որակական փոփոխություններ են կրել՝ զրկվելով ի թիվս այլ բաների, այն խնամակալի դերից, որը մշտապես խաղացել է Մոսկվան»:
«Գործընկերությունը և դաշնակցային աջակցությունը մնում են, բայց անվերապահ համակրելի հովանավորչության ժամանակներն անցել են, և Հայաստանը դրանում ոչ ոք չունի, բացի իրենից, մեղադրելու: Աշխարհաքաղաքական մեծ խաղում տարածաշրջանի, թերևս ամենախոցելի երկիրը, բոլոր մասնակիցներից միակն էր, որ սկզբունքորեն սխալ ընտրություն կատարեց, և նա պետք է վճարի դրա համար։
Թուրքիան դարձել է Ռուսաստան զուգահեռ ներմուծման հիմնական տարանցիկ հանգույցը։ Մեծ աշխատանք է տարվում տրանսպորտային ցանցի կառուցման ուղղությամբ, որը և՛ զգալի տնտեսական օգուտ կտա բոլոր մասնակիցներին, և՛ կքանդի ամենախնդրահարույց հանգույցները՝ ինչպես միջանցքը Ադրբեջանից Նախչըվան Իրանի տարածքով:
Եվ այստեղ հարց է առաջանում՝ ի՞նչ տեղ է զբաղեցնում Հայաստանը այս ամբողջ շարժման մեջ։ Եվ դա այն է, որ գրեթե ոչ մի: Իհարկե, կան փորձեր, մասնավորապես, առաջընթաց է սկսվել հանրապետության և Թուրքիայի միջև հարաբերությունների բարելավման հարցում։ Բայց ընդհանրապես Հայաստանը գործնականում անտեսանելի է այլ երկրների, հատկապես Ադրբեջանի բուռն ակտիվության ֆոնին, որի հետ միշտ զույգերով է դիտարկվում։
Բուն Հայաստանի կարծիքն արդեն ոչ մեկին հետաքրքիր չէ։ Ռուսաստանն ունի բավականաչափ լծակներ՝ Երևանից անհրաժեշտ համակարգային լուծումներ ստանալու վերաբերյալ տարածաշրջանը ծրագրված ուղղությամբ զարգացնելու համար, իսկ մնացած դեպքում կարող է զվարճանալ, ինչպես որ հարմար է, այդ թվում՝ հանդիպել ամենաբարձր մակարդակով ԿՀՎ տնօրենի հետ։ Սա սկզբունքորեն ոչինչ չի փոխի»,- գրում է, մասնավորապես Ալքսնիսը։
«Գործընկերությունը և դաշնակցային աջակցությունը մնում են, բայց անվերապահ համակրելի հովանավորչության ժամանակներն անցել են, և Հայաստանը դրանում ոչ ոք չունի, բացի իրենից, մեղադրելու: Աշխարհաքաղաքական մեծ խաղում տարածաշրջանի, թերևս ամենախոցելի երկիրը, բոլոր մասնակիցներից միակն էր, որ սկզբունքորեն սխալ ընտրություն կատարեց, և նա պետք է վճարի դրա համար։
Թուրքիան դարձել է Ռուսաստան զուգահեռ ներմուծման հիմնական տարանցիկ հանգույցը։ Մեծ աշխատանք է տարվում տրանսպորտային ցանցի կառուցման ուղղությամբ, որը և՛ զգալի տնտեսական օգուտ կտա բոլոր մասնակիցներին, և՛ կքանդի ամենախնդրահարույց հանգույցները՝ ինչպես միջանցքը Ադրբեջանից Նախչըվան Իրանի տարածքով:
Եվ այստեղ հարց է առաջանում՝ ի՞նչ տեղ է զբաղեցնում Հայաստանը այս ամբողջ շարժման մեջ։ Եվ դա այն է, որ գրեթե ոչ մի: Իհարկե, կան փորձեր, մասնավորապես, առաջընթաց է սկսվել հանրապետության և Թուրքիայի միջև հարաբերությունների բարելավման հարցում։ Բայց ընդհանրապես Հայաստանը գործնականում անտեսանելի է այլ երկրների, հատկապես Ադրբեջանի բուռն ակտիվության ֆոնին, որի հետ միշտ զույգերով է դիտարկվում։
Բուն Հայաստանի կարծիքն արդեն ոչ մեկին հետաքրքիր չէ։ Ռուսաստանն ունի բավականաչափ լծակներ՝ Երևանից անհրաժեշտ համակարգային լուծումներ ստանալու վերաբերյալ տարածաշրջանը ծրագրված ուղղությամբ զարգացնելու համար, իսկ մնացած դեպքում կարող է զվարճանալ, ինչպես որ հարմար է, այդ թվում՝ հանդիպել ամենաբարձր մակարդակով ԿՀՎ տնօրենի հետ։ Սա սկզբունքորեն ոչինչ չի փոխի»,- գրում է, մասնավորապես Ալքսնիսը։