Ֆրանց Վերֆելը մահից առաջ ասել էր, որ ամաչում է իր վեպից եւ ընդհանրապես այն բանի համար, որ այդպիսի մի գիրք է գրել
Աշխարհում օրեցօր աճում է հրեշավոր ստի հասկացությունը, որին հիմնվելով իր աշխատանքն է կառուցում հայկական պետական ապատեղեկացման մեքենան: Զանազան երկրների քաղաքագետները, պետական եւ հասարակական գործիչները հայտարարում են, որ գտնվելով հայկական քարոզչության ազդեցության տակ, նրանք մոլորվել են: Նրանք զղջում են, որ երբեմն սխալմամբ սատարել են հայերի կողմից ներկայացված մի շարք օրինագծերը, որոնք հիմնված են սուտ եւ կեղծ փաստերի եւ փաստարկումների վրա ու վարձատրվում են հայկական լոբբիստների կողմից:
Վերջերս, Ֆրանսիայի մշակույթի նախկին նախարար՝ Ժակ Լանգը խոր ափսոսանք է հայտնել 2001 թվականին սկանդալային, այսպես կոչված կեղծ «հայկական ցեղասպանության» վերաբերյալ օրինագիծը ժխտելը իր կողմից քրեական հանցագործություն համարելու կապակցությամբ: Նա դիմելով «Turguie Europeenne» կոնֆերանսի մասնակիցներին ասել է, թե այն ժամանակ թույլ տված սխալի համար զգում է իր մեղքը, որի համար զղջում է:
Թուրքական «Hurriyet» թերթը մեջբերել է մշակույթի նախկին նախարարի խոսքերը. «Այն ժամանակ ինձ թվում էր, թե այդ օրենքը ճիշտ է հանդիսանում պատմական եւ բարոյական տեսակետից: Սակայն, ես չեմ կարծում, որ այսօր եւս այդպես կվարվեի»: Լանգը ազնվորեն խոստովանել է, թե նրա կողմից այդ օրինագծի սատարելն ավելի շուտ եղել է նախընտրական քարոզչություն, որն ուղղված է եղել ֆրանսահայ ընտրողների ձայները նվաճելուն: Նախկին նախարարը հանձն է առել, որ «այն ժամանակ դա ոչ թե հայերի անհասանելի երազանքներին ուշադրություն դարձնելն է եղել, այլ սովորական նախընտրական կամպանիա: Այդ իսկ պատճառով էլ վտանգավոր է երբ պատմությանը խառնվում են քաղաքագետները»:
2001 թվականին Ժան Լանգը գլխավորում էր արտաքին քաղաքականության գծով խորհրդարանական հանձնաժողովը եւ այդ նախագիծը մշակելու ժամանակ ճնշում է գործադրել Սենատի վրա, որպեսզի դրա անդամները որքան հնարավոր է շուտ հավանություն տան այդ վիճահարույց փաստաթղթին:
Եվս մի հետաքրքրաշարժ դեպք է տեղի ունեցել Բաքվում: Մեր երկրում նոր նշանակված Անգոլայի դեսպան Թութու Արմանդուն իր հավատարմագիրը Ադրբեջանի արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովին հանձնելով նրան է հաղորդել Անգոլայի նախագահ Ժոզե Էդուարդո Դուշ Սանտուշի խնդրանքը այն մասին, որ ՄԱԿ-ի Գլխավոր Ասամբլեայում Ադրբեջանի տարածքի ամբողջականության եւ հայկական զորամիավորումների զավթված տարածքներից դուրս բերելու մասին թիվ GA/10693 բանաձեւի դեմ քվեարկելը համարեն սովորական թյուրիմացություն: Հիշեցնենք, որ այն ժամանակ բանաձեւին դեմ էին քվեարկել ընդամենը յոթ պետություններ՝ ԵԱՀԿ Մինսկի համանախագահ երեք երկրները, որոնք այդպես էին վարվել տակտիկական նկատառումով: Իրենց զղջալը հայտնեցին նաեւ Անգոլան, փոքրագույն պետություն Վանուատուն ու Հնդկաստանը:
Տխրահռչակ «Մուսա լեռան քառասուն օրը» վեպի հեղինակ ավստրիացի հայտնի գրող Ֆրանց Վերֆելը իր կյանքի վերջում ընկերոջը՝ Աբրահամ Սոու Սեւերին հանձն է առել, որ գրքում նրա նկարագրած 1915-1918 թվականների դեպքերը հիմնված են եղել ոչ թե իրական պատմական աղբյուրների, այլ վիեննացի իր հայ ընկերոջ բանավոր խոսքերի հիման վրա: Ահա թե ինչ է գրել այդ մասին ավստրիացի նշանավոր գրող, Ադրբեջանի մեծ բարեկամ, այժմ հանգուցյալ Էրիկ Ֆայգլը. «Վերֆելը մահից առաջ ինձ ասել էր, որ ամաչում է իր վեպից եւ ընդհանրապես այն բանի համար, որ այդպիսի մի գիրք է գրել, որը հենված է կեղծ հերյուրանքների, իր հայ ընկերների պատմած անհեթեթունների հիման վրա: Վերֆելը վախենալով դաշնակների վրեժից, չի կարողացել այդ մասին ազատ արտահայտվել մամուլում»:
Այս բոլոր փաստերն ասում են, որ աշխարհում սկսում են հասկանալ հայկական կեղծիքի եւ ստի քարոզչության հիմնական նպատակն ու ձգտում են հեռանալ ստից եւ կեղծիքից: Դինամիկ զարգացող Ադրբեջանի նվաջումների ֆոնին ճշմարտությունը շարունակելու է դուրս մղել սուտն ու կեղծիքը, իսկ հայկական ապատեղեկացնող մեքենան մասնատվելու եւ ոչնչանալու է ճիշտ այնպես, ինչպես այսօր մեր աչքերի առջեւ հյուծվում է Հայաստանի տնտեսությունը: